A potem był sam Damaszek – wieczne miasto. Jego starożytne mury, nadgryzione czasem, lecz niezłomne, szeptały historie o przetrwaniu. Wędrowałem znajomymi uliczkami Starego Miasta, gdzie modlitwy muezinów nadal splatają się z dźwiękiem kościelnych dzwonów, tworząc ponadczasową symfonię współistnienia. Stałem w miejscach, gdzie kiedyś marzyłem o przyszłości, lecz teraz patrzyłem na nie inaczej – niosąc zarówno ciężar przeszłości, jak i lekkość chwili obecnej.

Najbardziej poruszyli mnie ludzie. W ich oczach widziałem radość mimo trudności, determinację mimo przeciwności. To nie była naiwna nadzieja, ale cicha, niezachwiana wiara – wiara w to, że Damaszek nie umiera. Czułem nową energię, świeżo zdobytą wolność w sposobie, w jaki ludzie mówili, w sposobie, w jaki się poruszali. Droga przed nami nie będzie łatwa. Będą konflikty, spory i trudne rozmowy. Ale wierzę, że wszystko, co nadejdzie, będzie kształtowane przez ludzi, dla ludzi – poprzez dialog, dyplomację i, co najważniejsze, niezależność.

Ta podróż do domu była czymś więcej niż tylko spotkaniem po latach. Była przypomnieniem. Przypomnieniem, że tożsamość nie jest czymś, co zostawiamy za sobą – nosimy ją w sobie, gdziekolwiek jesteśmy. Jest wpleciona w naszą sztukę, w naszą muzykę, w każdy nasz oddech. Dlatego dzielę się z Wami kilkoma kompozycjami, które niosą w sobie Damaszek.

Muzyka, podobnie jak wspomnienia, nie znika. Niesie w sobie esencję miejsca, ludzi i tęsknoty, której same słowa nie potrafią oddać. A gdy opuszczam Damaszek po raz kolejny, zabieram ze sobą nie tylko przeszłość, ale i nadzieję na to, co dopiero nadejdzie.